Metoda parć zależnych
Podstawowym założeniem tej metody jest to, że grunt lub skała w pobliżu ściany zachowuje się jak idealnie sprężysto-plastyczny materiał Winkler’a. Materiał ten wyznaczany jest z modułu reakcji podłoża kh, który charakteryzuje odkształcenie w obszarze sprężystym, oraz poprzez dodatkowe odkształcenia graniczne. Przy przekroczeniu tych odkształceń zakłada się, że materiał zachowuje się jak idealnie plastyczny.
Stosuje się następujące założenia:
- parcie działające na ścianę może przyjąć dowolną wartość pomiędzy parciem czynnym a biernym - ale nie może znajdować się poza tymi granicami
- parcie spoczynkowe działa na nieodkształconą konstrukcję (w = 0)
Parcie działające na odkształconą konstrukcję wyznaczane jest z:
σ = σa dla: σ < σa
σ = σp dla: σ > σp
gdzie: | σr | - | parcie spoczynkowe |
kh | - | moduł reakcji podłoża | |
w | - | odkształcenie konstrukcji | |
σa | - | ||
σp | - |
Procedura obliczenia jest następująca:
- moduł reakcji podłoża kh przypisywany jest do wszystkich elementów, a konstrukcja obciążana jest parciem spoczynkowym - patrz rysunek:
Schemat konstrukcji przed pierwszą iteracją
- przeprowadzana jest analiza i sprawdzany jest warunek dopuszczalnych wielkości parcia działającego na ścianę. W miejscach, gdzie warunki te są naruszane, program przypisuje wartość kh = 0, a ściana jest obciążana odpowiednio parciem czynnym lub biernym - patrz rysunek:
Schemat konstrukcji podczas procesu iteracji
Powyższa procedura iteracji jest kontynuowana aż do spełnienia wszystkich wymaganych warunków.
W analizach kolejnych faz budowy, program uwzględnia odkształcenie plastyczne ściany. Jest to również powodem określania poszczególnych faz budowy, które są zgodne z właściwym procesem budowy.
Literature:
Bartak, J.: Progresivni postupy navrhovani pazenych stavebnich jam. VUT Brno, 1991.
Hurych, P.: Metoda zavislych tlaku. Sbornik konference "Automatizacia projektovania", Vysoke Tatry, 1978.